Sulek (Sułek) Bolesław (1884–1942), ksiądz rzymskokatolicki, surdopedagog.
Ur. 26 VII w Bninie (pow. śremski), był synem Seweryna i Marii z Gabryelewiczów.
Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał S. kolejno do Gimnazjum im. Króla Fryderyka Wilhelma oraz Gimnazjum im. św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Po zdaniu tam w r. 1903 matury studiował medycynę na uniw. we Wrocławiu. Przerwawszy studia w r. 1904, wstąpił do seminarium duchownego w Poznaniu; od 1 IV 1907 kształcił się w seminarium duchownym w Gnieźnie. Po otrzymaniu 9 II r.n. święceń kapłańskich był wikariuszem w Rozdrażewie (pow. krotoszyński); prowadził tam bibliotekę Tow. Czytelni Ludowych. Dn. 1 III 1909 został kapelanem Zakł. Zgromadzenia Sióstr Świętej Elżbiety w Poznaniu; niebawem objął jego dyrekcję. Od 1 V 1914 pracował jako nauczyciel pomocniczy w Zakł. dla Głuchoniemych w Poznaniu. Równocześnie od 1 VIII 1915 do 30 XI 1918 był kapelanem wojskowym w garnizonie poznańskim. Dn. 27 III 1916 zdał egzamin na nauczyciela dyplomowanego.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w r. 1918 pozostał S. nauczycielem w Zakł. dla Głuchoniemych, przekształconym w Krajowy Zakł. dla Głuchoniemych; od 4 IX 1923 był jego dyrektorem. Doprowadził do rozbudowy Zakładu oraz zainicjował utworzenie podobnych placówek w Lublińcu i Wejherowie. Jednocześnie pełnił w Poznaniu funkcję rektora kościoła p. wezw. św. Kazimierza oraz duszpasterza głuchoniemych archidiec. poznańskiej. Organizował kursy dla nauczycieli osób głuchoniemych. Jako pierwszy w Polsce zastosował w r. 1925 w nauczaniu głuchoniemych metodę całości językowych. W czerwcu 1927 wziął udział w międzynarodowym zjeździe nauczycieli głuchoniemych w Hamburgu. W r. 1932 zorganizował obchody stulecia poznańskiego Zakł. dla Głuchoniemych. Kierował w Poznaniu Zarządem Schroniska dla Głuchoniemych, Spółdzielnią Głuchoniemych i Tow. ku Wspieraniu Potrzebujących Pomocy Głuchoniemych Województwa Poznańskiego; działał także w Polsko-Katolickim Tow. Głuchoniemych. Był delegatem prymasa Polski Augusta Hlonda w Fundacji Kościelnej im. Bolesława i Anieli Twardowskich; przewodniczył jej kuratorium.
Po wybuchu drugiej wojny światowej i zajęciu Poznania przez Niemców usunięto S-a 6 XI 1939 ze stanowiska dyrektora Zakł. dla Głuchoniemych. S. ukrywał się w Poznaniu. Dn 6 X 1941 został aresztowany i uwięziony w poznańskim Forcie VII, a 30 X t.r. osadzony w obozie koncentracyjnym w Dachau (nr obozowy 28443). Zginął 28 V 1942 podczas transportu inwalidów do zakładu eutanazji w zamku Hartheim koło Linzu. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.
Absolwenci Gimnazjum i Liceum Świętej Marii Magdaleny w Poznaniu 1805–1950, Oprac. A. Białobłocki, P. 1995; Jacewicz–Woś, Martyrologium duchowieństwa, IV; Łoza, Czy wiesz, kto to jest? (fot.); Spis nauczycieli szkół wyższych, średnich, zawodowych, seminariów nauczycielskich oraz wykaz zakładów naukowych i władz szkolnych, Lw.–W. 1924; – Musioł T., Dachau 1933–1945, Opole–Kat. 1971 s. 407; Nurowski E., Rozwój kształcenia dzieci z wadą słuchu, w: Pedagogika specjalna w Polsce, W. 1992 s. 118; Szołdrski W., Martyrologium duchowieństwa polskiego pod okupacją niemiecką w latach 1939–1945, „Sacrum Poloniae Millenium” T. 11: 1965; Walczak M., Działalność oświatowa i martyrologia nauczycielstwa polskiego 1939–1945, Wr. 1987 s. 428; Wyrembek J., Narodziny innego świata, „Przew. Katol.” 1997 nr 19 s. 5; Zakrzewski Z., Ulicami mojego Poznania, P. 1985; – Pawłowczak J., Wspomnienie, (rkp. w posiadaniu autora); – „Roczn. Archidiec. Gnieźnieńskiej i Pozn.” 1929–32, 1934, 1936, 1938; „Roczn. Archidiec. Pozn.” 1947; – Informacje Janusza Wyrembka z P.
Janusz Karwat